İYİ BİR MÜSLÜMAN İYİ BİR MÜCADELECİDİR

Tahsin ÜNAL

(Tarih öğretmeni)

Bir fikir manzumesinin komünist olup olmadığını izah eden ve her biri kuyumcu mehengi duru­munda olan 15-20 fikir manzumesi varsa bunlardan biri ve başta gele­ni, din’dir. Bir fikir manzumesinde, bir kitap veya makalede, din kötü­leniyorsa, dînin lüzumsuzluğundan bahsediliyorsa o fikir manzûmesî komünist fikir manzumesidir. Zîrâ komünistler, "Allah yoktur, insan­lar Allah’larını kendileri yaparlar, kendileri taparlar. Din insanların ve toplumların afyonudur." derler. Bu slogan üzerinde uzun uzun şerh ve izahlara girişirler.

Asırlar boyunca dinsiz insan olmuştur, fakat dinsiz millet olma­mıştır. İnsanlık ve milletler, ister politeist dinler devrinde olsun, ister monoteist dinler devrinde olsun, mutlaka bir Allah’a, bir dîne inan­mışlardır. Bir Allâh’a, bir dîne inan­mak insanların yaradılışında ve ru­hunda vardır. İnsan Allâh’a inanıp, O’ndan korktuğu, O’nu sevdiği, O’na yaklaştığı nisbette insan olmuş, O’ndan korkmadığı, O’ndan uzak­laştığı, O’nu inkâr ettiği nisbette hayvanlaşmış ve barbarlaşmıştır. Al­lah’ı tanımakda kalbî bir huzur, in­sanî bir saadet vardır.

İzahı zor bir düşünüş tarzıdır: Acaba insan veya cemiyet, Allâh’ı tanımayıp inkâr edince, daha mı dinamik, daha mı uyanık, daha mı bilgili ve kültürlü oluyor?.. Daha iyi bir mühendis, daha iyi bir dok­tor, daha iyi kumandan, öğretmen ve daha İyi bir devlet adamı mı o­luyor?.. Bunun iyi ve faydalı olan tarafı neresidir? Din neden cemiye­tin afyonu olup onu uyutsun? Bö/­le düşünmek 7000 senelik târihî inkâr etmek, hiç değilse bilmemek­tir. Dîne inanmak, iyi bir doktor, avukat, kumandan, öğretmen, iyi bir devlet adamı olmaya mâni de­ğildir. Hattâ o îman ile daha iyi olur, insan hem iyi bir müslüman, hem iyi bir mücadeleci, hem iyi bir diplomat olabilir. Tarih bunun mi­salleri ile doludur. Yıldırım, Fâtih, Yavuz Selim, iyi bir müslüman, iyi bir mücâdeleci, iyi bir devlet adamı değiller miydi? İbn-i Sînâ, İbn-i Rüşt, İbn-i Haldûn iyi bir müslü­man, iyi bir bilgin değiller miydi?..

Diğer dinleri bir tarafa bıraka­lım. Bu tarz düşünce, İslam Dîni için kat’îyyen söylenemez. “Savaşınız. Size savaş farz kılındı. Zîrâ savaş­ta hayat vardır. Vasıta ve silâh ha­zırlayıp, savaşa hazır olunuz. İslam­ları savaşa teşvîk ediniz. Dünyâyı tercih ediyorsanız savaşımız, Savaş sizden kaldırılmaz.” (Bakara S. A. 216, 344, 346; Al-i İmrân S. A. 146, 148, 152, 156, 158, 194, 200; Nisâ S. A. 69, 71, 72, 74, 75; Enfâl S. A. 61, 65, 66, 67; Tevbe S. Â. 13, 17, 18, 23 ve diğerleri). “İlmî Çin’de dahi olsa arayınız”, “Beşikten me­zara kadar ilim öğreniniz”, “Hiç ölmeyecekmiş gibi dünyanız için çalı­şınız”... diyen ve bizi savaşa, hayat mücâdelesi için çalışmaya; ilim öğ­renmeye teşvik eden, bize pasif olmayı değil, dinamik olmayı öğütle­yen İslam Dînî, nasıl olur da "Ce­miyetin uyuşturucu afyonu" olur? XVIII. Asırdan sonra Osmanlı Türk cemiyetine ve İslam âlemine bir uyuşukluk, tembellik ârız olmuş, gerilemişse; bu, İslam Dîni’nden de­ğil, içeride, çalışmayı, mücâdeleyi, ilmi terketmiş olan cemiyetten, dı­şarıda bizi sömürmek İsteyen düş­man devletlerin telkinlerinden gel­miştir.

Allâh’a ye dîne bağlılık çökmeseydi, ekonomik ve sosyal çö­küntü olmayacaktı. Dînî çöküntü, ekonomik ve sosyal çöküntüye yol açmıştır. Dînî ve ilâhî fikirler o dî­ne inanan cemiyetle, beraber, tekâmül ederler. İslam Dînî, bâzı istis­naları ile berâber, 630’dan 1600 târihine kadar, biri sene önce Emevîler ve Abbâsîler devrinde, sonra Selçuklular ve Osmanlılar zamanın­da bir fetih ve dinamizm doktrini olduğu gibi İslam ve Türk medeniyetlerinin yaratılmasında da bir ilerici, ruh ve düşünce düzeni ol­muştur. Asırlarcâ bir dinamizm doktrini ve daima ileri atılan gerçek, bir devrimci fikir manzumesi olan İslam Dîni nasıl olur da bugün top­lumun tekâmülüne köstek olur?..

Dîni, cemiyetin uyuşturucu af­yonu yapanlar önce sömürgeci kapitalist emperyalistler olmuştur. Bunlar müstemlekelerini ellerinde tutmak, menfaatlerini devam ettir­mek için misyonerlerini, kolej adın­daki okullarını, entellijan servisleri­ni müstemleke memlekette kendi­lerine yaklaşan grupları, sinsice ha­rekete geçirmişler ve hele İslam âleminde, dîni, "Tevekkül; kader, bir lokma ve bir hırka, şu ölümlü dünya, bey de ölecek paşa da, fa­kir de ölecek zengin de, vs. gibi" tutmuşlar ve muvaffak da olmuş­lardır.

Bugün de aynı oyunu, .daha kötü bir şekilde komünistler oynamak istiyorlar. Allâh’ı ve dîni in­kâr ederek inançlarda, dolayısiyle ekonomik ve sosyal münasebetler­de bir çöküntü meydana getirerek, komünizme zemin hazırlamaya ça­lışıyorlar. Zîrâ dinsiz ve fakir çev­reler, komünizmin kolayca yayılacağı en uygun çevrelerdir.

Bütün bunlardan şöyle bir ne­ticeye varmak mümkündür: Din, müsbet düşünen ve müsbet eğitim yapan bilginler, doğruyu görebilen önderler önünde, bir afyon değil itici ve ilerici bir güç kaynağı, re­formist bir ideal, esaretten kurtu­luşlarda bir sava; rûhudur. Milli Mücâdelenin binlerce şehîdi, vatanı, emperyalist kapitalistlerden kurtar­mak için savaşırken, ölümü gönül ve dillerindeki tekbir ile karşılamış­lardır. Millî Mücâdele yatan adına yapılmadan önce, din adına yapıl­mıştır.

(İslam Medeniyeti, 1969i sayı, 16)