Diyanet Dergi | Diyanet - Aylık Dergi - Aile - Çocuk - İlmi Dergi

ŞİİRİMİZDE YUNUS’A BAKIŞ VE YUNUS EMRE SEVGİSİ ÜZERİNE

Hangi dönemde ve hangi toplum için düşünülürse düşünülsün, coğrafyaların ülkeleşmesinde, toprakların vatan haline gelmesinde, o vatan toprakları üzerinde milletlerin oluşmasında, devletlerin kuruluşunda yalnız bilek gücü, maddi kuvvet ya da "alp ’lik yeterli değildir. Alpliği tamamlayan .bir “eren”liğe, inanca ve iman gücüne, bu güçten ilhamını alan bir yüksek kültüre de ihtiyaç vardır. İşte Yunus Emre, bu yüksek kültürün temsilcilerinden biridir :

Hak’dan’gelen şerbeti içdük el-hamdülillâh

Şol kudret denizim geçdük el-hamdülillâh

Kurıyıduk yaş olduk kanatlanduk kuş olduk

Birbirimüze iş olduk uçduk el-hamdülillâh

Dirildük par olduk irkildik ırmağ olduk

Akduk denize tolduk taşduk el-hamdülillâh (1)

Yunus Emre’yi ister büyük bir mutasavvıf olarak değerlen dire- ilim, ister bir derviş olarak düşünelim, ister şair olarak ele alalım; onda gördüğümüz ilk ve önemli husus, kendisinde var olan “haki; kat” ışığıdır:

Severem ben seni candan içeri

Yolum ötmez bu erkândan içeri

Tecellîden nasîb irdi kimine

Kiminün maksûdı bundan içeri

Şeriat tarikat yoldur varana

Hakikat ma’rifet andan içeri

Süleyman kuş dilün bilür didiler .

Süleyman var Süleymandan içeri (²)

Yunus Emre’nin dünya görüşünde, önce buğdayı tercih etmesine rağmen sonradan pişman olarak geri dönmesi ve buğday yerine “ir- şad”ı tercih etmesinin ibüyük payı vardır, kanaatimizce :

Bu dünyanın sevgüsi ağulı aşa benzer

Âhirin sanan kişi ağulı aşdan geçer

Ariflere bu dünya hayâl ü düş gibidir

Kendüyi sana viren hayâl ü düşden geçer (³)

Şeyhine kırk yıl boyunca odunun bile eğrisini getirmeyen Yu- nus’da “doğruluk” âdeta sembolleşmiştir :

“Kuli’l-hak” didi Çalab sözi toğru disene

Bugün yalan söyleyen erte utanasıdur(4)

Bir kılı kırk yardılar birin yol gösterdiler

Bu mülke gönderdiler ol yola düşüp geldüm(⁵)

Denilebilir ki bütün ahlâkî değerler, Yunus için, insanı gerçeğe ulaştıran, diğer bir deyişle âhiret yolunda birer vasıtadır. Bunlar arasında doğrunun ve doğruluğun Yunus’un şiirlerinde müstesna bir yer tuttuğu görülür. İlâhi devletin ancak bu yolla bulunacağından şüphe etmemektedir :

“Toğruluk bekleyen dost kapısında

Gümansız ol bulur İlâhi devlet”

Tanrı sevgisi ancak doğrulukla kazanılacaktır Yımus’a göre. Ve yine nefis denen düşmanın kalesinin doğrulukla yıkılacağına inanmaktadır :

“İnce sırat köprüsü sıfat imiş bu yolda

Dosta giden kişinin toğrulukdur çaresi

Kimde kim toğrulık var Hak Çalab anı sever

İki cihana yarar ol erün sermayesi

Toğrulık mancınıkı istiğfar taşıyıle

Toğru vardı atıldı yıkıldı nefs kal’ası”

Bu durumda, insanın tutacağı yol, doğruluk yolu olmalıdır. Bu yola girmek için Yunus’un ileri sürdüğü şartlar, eğriliğin bir yana bırakılması, kibir ve kinin gönülden çıkarılıp tevazuyla yola girilmesidir:

“Yol oldur ki Toğrı vara göz oldur ki Hakk’ı göre

Er oldur alçakda tura yüceden bakan göz değül”

Eğriliğin koyasın toğru yola gelesin

Kibr ü kini çıkargıl erden nasîb alasın

Ne versen elünile şol varur senünile

Ben idisem inanmazsın vancağız göresin

Toğru yola gitdün ise er eteğin tutdun ise

Bir hayır da itdün ise birine bindür az değül

Yunus Emre, gerçeği doğrulukta bulduğunu da şöyle açıklamaktadır :

Anladum kendü halimi gözledüm toğn yolumı Dutdum ulular eteğin hazrete ben yitdim ahi

“Rısaletü’n-Nushiyye” adlı öğütler kitabının tavanını adeta doğruluk üzerine Ören Yunus, son sözü yine doğruluğa getirir :

Aşıkdur toğruhğa toğru canlar

Toğrulığı bulur dostı sevenler

Sadıkdur toğrulıkda eyü kişi

Toğrulık eyü ider yavuz işi

Kamuya toğru dersin toğruyısan

Bulunmaz toğrulık sen eğriyisen

Yukarıdaki mısralardada görüldüğü gibi, insanların ardından , konuşmanın, yani gıybetin kötülüğüne karşı Yunus, yine doğruluğu tavsiye eder. Zamanın vefasızlığı kargısında acı duyan Yunus, doğru bir dost için canım bile feda etmekten çekinmediğini dile getirir :

Zemâne vefaları cefâ gelür Yunus’a

Bir toğru yâr bulıcak fidi kılur canimi(⁶)

Yunus’da yiğitlik anlayışı, kaba kuvvette değil, özün güçlenme- sindedir. Yunus’un zaman zaman hayıflanması da özde yiğit olanlar içindir:

Yunus imdi var dek otur yüzüni hazrete götür

Özün gibi bir er getür hiç cihana gelmez ola (⁷)

Bu dünyada bir nesneye yanar içim köynür özüm

Yiğit iken ölenlere gök ekini biçmiş gibi(8)

İslâm’ın ilk emri olan “oku" kelimesi Yunus Emre’de gerçek anlamına kavuşur. O’na göre okumak, ilim tahsil etmek, cahilliği yok etmek, insanın kendini ’bilmesi, tanıması demektir. İnsan, kendini tanıdığı andan itibaren cehaletten kurtulmuş, gerçek sırra vakıf olmuş demektir:

İlim ilim bilmekdür ilim kendün bilmekdür

Sen kendüni bilmezsin bu nice okumakdur

Okumakdan ma’nâ ne, kişi Hakk’ı bilmekdür

Çün okıdun bilmezsin ha bir kuru emekdür

Okudum bildüm dime çok taat kıldum dime

Eri Hak ’bilmez isen abes yire yilmekdiir

Dört kitabım ma’nası bellidür bir elifde

Sen elifi bilmezsin bu nice okumakdur(9)

Birlik ilkesi Yunus’un şiirlerinde sık işlenen konulardım biridir. Huzur içinde yaşamak isteyenlerin dayanak noktası olan birlik ve beraberlik duygusu devletlerin yaşaması için de önde gelen şartlardan biridir. Bu duygu Yunus’ta gerçek ifadesini bulmuştur, özellikle

Yunus Emre ’nin yaşadı ğı dönemin içinde bulunduğu kaosu düşünürsek. ’büyük şairin birük ve beraberliğe çağrısının önemini bir kez daha anlamjş oluruz:

İkilikden usandum ışk tonunu tonandum

Derdün honıma kandum dermanım yağma olsun

Yunus ne hoş dimişsin bal u şeker yimişsin.

Ballar balını ıbuldum kovanım yağma olsun (¹⁰)

Binsen birliğe gel ikiyi bırak elden

Bütün ma’nâ bulasın sıdk u îman içinde (11)

Dost esrüği delüliğünâşıklar bilürneliğüm

Degşürüben ikiliğüm birliğe yitmeğe geldüm

Ben gelmedim da’viy içün beniim işim seviy içün

Dostun evi gönüllerdir gönüller yapmağa geldüm (12)

Sen ü ben olıcağız iş ikilikde kalur

Çıkduk ikilik evinden sen ben yağmaya virdük⁽¹³⁾

Mevlânâ’mn “hamdım, piştim, yandım” felsefesini yine Yunus Emre’de görmek mümkündür:

Tapduğun tapusmda kul olduk kapusında

Yunus miskin çiğidük piştük el-hamdülillâh (¹⁴)

Kültürümüzün temel taşlarından olan Yunus Emre, sosyal hayatın çeşitli safhalarında Örnek kabul edilmiş, sanatın çeşitli dallarına konu olmuş, operanın, tiyatronun, edebiyatın işlediği konular arasında yer almıştır, ilahileri yıllardır Tük insanının ağzından düşmeyen Yunus Emre, bir çok şairimize ilham kaynağı olmuş, yolundan gidilmiş, taklid edilmiş, şiirimizde bir ekol haline gelmiştir. Bu sebepledir ki bir çok şair, bu büyük mutasavvıfı şiirlerine konu yapmış, felsefesini dile getirmiş, şiirleriyle Yunus’u abideleştirmiştir, işte biz bu yazımızda bazı şairlerimizin Yunus Emre için yazdığı, O’nu çeşitli yönleriyle düe getiren bazı şiirlerine yer vererek ele almayı düşündük.

Çünkü, Yunus Emre’nin, özellikle 1908’den sonra gelişen Türk Edebiyatı’nda, Türkoloji üzerindeki araştırmaların ilerlemesinin, milli vezin, milli lisan, milli nazım şekillerinin, milli konuların kullanılmasında, yeni nesle yol gösterici bir tesiri olmuştur. Bu devir şairlerimizin müşterek özelliklerinden biri de hayat ve eserlerinin karakterleri günbegün aydınlatılmakta olan halk şairlerinin türkü, koşma, mani ve destanlarını örnek alarak milli şiirler yazmış olmalarıdır. Eserleri Örnek alman Gevheri, Karacaoğlan, Âşık Ömer, Emrah gibi meşhur saz şairleri yanında, bir mutasavvıf şair olarak da Yunus Emre başta gelir(^l5).

Rıza Tevfik Bölükbaşı, Yunus Emre’nin kabrini ziyaretten sonra, yine Yunus’un üslubunu taklid ederek şu güzel şiirini kaleme almıştır:

Yüce dağlar ardından

Deniz aşıru geldim

Evliyalar yurdundan

Selâm tapşuru geldim

Ulu bir şara vardım

Dosta armağanım var

Erenlerin bağından

Güller devşirü geldim

Boz bulanık bir çaydım

Aşk iline baş vurdum

Çalkalanıp safa buldum

Süzülüp duru geldim

Yunus’un toprağına

Vardım yüzüm sürmeğe

Sildim gönül pasını

Yunus ben aru geldim

Cuşa geldim çağlarım

Âşık oldum ağlarım

Canda coşan esrarı

Döküp taşunı geldim

Rıza Tevfik Allah’tan

Ayrılma ol dergâhtan

Ben kurtuldum günahtan

Eğriydim, doğru geldim (¹⁶)

Niyazi Yıldırım Gençosmanoğlu, "Yunmuş Yunus” başlıklı gii- rinde Yunus’u gönül saflığı içinde dile getirir :

Yönelmiş O’ndan yana

Ki, ateş düşsün cana

Abestir özge mânâ.

Yunus yanmış demektir

Gök içre cümbüş visâl

Olmuştur, değil masal

Dokuz seyyâre misal

Yunus, dönmüş demektir.

Elinde aşk fanusu,

Geçerken okyanusu

Görenler var Yunus’u

Yunus, yunmuş demektir.

Türk Yunus, Derviş Yunus..

Dileğe ermiş Yunus,

Kendi de dermiş Yunus,

Yunus, kanmış demektir. (¹⁷)

Gençosmanoğlu, ruhunda mavera uğultuları, şuurunda şiir çağıltıları, gözlerinde iki cihan göğünün parıltıları, alnında secde nakışı, sırtında Temmuz sıcağı, yanaklarında gülücük, uğurlu ayağı ve muhabbet dolu kucağıyla Tapduk’un ocağını şenlendiren Yunus’a bir başka şiirinde şöyle seslenir

Ruhunda mâvera uğultuları

Şuurunda şiir çağıltıları

Gözlerinde iki cüıan göğünün

Parıltıları

Alnında secde nakışı

Sırtında Temmuz sıcağı

Çıkageldi toz-toprak ter içinde.

Sanki bir şey yanar, tüter içinde

Aşk.. Aşk., deyu deyu şeyda bülbüller

Öter içinde

Selam verdi fam eda eyledi

Bağır basıp, tam eda eyledi

Edeple, el pençe divan duruben

Arzı eda eyledi

Îlim yitiğimdir buraya geldim

Petek boş gerekmez, dolmaya geldim

Denildiği gibi olmaya geldim

Verecek şeyim yok., kayıtsız, şartsız

Almaya geldim..

Yanaklarında gülücük,

Muhabbet dolu kucağı

Dedim: Sefâlar getirdin

Gamı, gussayı götürdün

Misk amber kokan deminle :

Şol uğurlu kademinle

Şenlendi Tapduk ocağı

Yine der ki ulu Tapduk,

Dervişi biz Yunus yaptık

Damlaydı okyanus yaptık

Ne ucu var ne bucağı (¹⁸)

Şair Coşkım Ertepmar da, Yunus’un bahçesinde dolaşır ve bu bahçede sevgiyle açan gülleri serer Önümüze :

Yankısı şu dağlarda dilim var benim.

Duygu, düşünce gergefinde işlenmiş bunca yılım .

Sana ona

Bir çocuk saflığında uzanan

Dostluğu candan elim var benim...

Sevgi rüzgâr rüzgâr savrulurken içimden

Yalnızlığın ateş akan ırmaklarından geçtiin ben, .

Yine de gülümsedim dört bir yana..

Hep aynı ses dalgalandı kulaklarımda, ruhumda

Aşarak zaman perdesini,

Parmak dokunmamış bir sazda telim var benim..

Ondan almışım’bu sevgiyi,

Tunus’tan almışım

Dağıtırım tüketemem,. harcarım tüketemem..

Bitmez bu hazine bitmez derim

Şöyleşine zenginliğim

Şöylece saltanatım, şöyle halim var benim

Sıyrıldım bütün ağırlıklardan tüy gibi,

Şu ufuk suyunda mavi, şu ufuk yangınında közüm.

Işıkta, renkte, çizgide, gölgedeyim.

İki cihan içinde iki cihan olmuş gözüm

Yunus bahçesinde açılmış gülüm var benim...(¹⁹)

Tarık Kutlu, “Yunus Yunus” diye inlediği Dertli Dolap başlıklı şiirinde Yunus’u Cennet’te görür

Dilde Allah adı dilde

Ateş yanar ruhta kalpte’

Varırsa âlem huzura

Bir de Yunus var Cennet’te

Irmaklar Mevlâm der akar

Nergisler sümbüller kokar v

Âşıka Muhammed bakar

Bir de Yunus var Cennet’be

Söze gelir hep iyiler

Emre, Dertli gibi erler

Onlar Allah’a ermişler

Bir de Yunus var Cennet’te

Hak götürsün öyle yola

Vasıl olmak nasip ola

Dolapta verirsek mola

Bir de Yunus var Cennet’te (²⁰)

Göktürk Mehmet Uytun, Yunus Emre ve Sonrası adlı şiirinde büyük mutasavvıfı adeta destanlaştırmaktadır. Yunus Emre’nin köyünden çıkışım, öküzlerini dağlara sürüşünü, dağlardan alıç toplayıp Hacı Bektaş Velî’ye götürüşünü, ısrarla istediği buğdayı alıp yeniden nefes istemesini, Tapduk Emre’ye gidişini, kırk yıl onun hizmetinde oluşunu, doğruluktan hiç ayrılmamış olmasını, bu sebepledir ki Yunus’un sevginin ve kardeşliğin sembolü olduğunu bir bir anlatır mısralarında:

Sarıköy ’de bir Türkmen düşündü uzun uzun,

Ve sonra öküzünü sürdü yüce dağlara.

Gözlerinde büyüdü yıllar “Birim Yunus”un,

Akıl erdiremedi gönüldeki bağlara.

Hacı Bektaş Veli’ye nasıl gitsin eli boş,

Dağdaki ağaçlardan alıç topladı bir bir.

Yüreğinin başına gelip oturdu tekbir.

Vardı ulu kişinin huzuruna dikildi,

Alıçları getirip ortaya bıraktılar.

Perişanız Hünkârım, köycek hep açız” dedi,

Huzurunda bulunanlar birbirine baktılar.

Buğday mı istiyorsun? Nefes vereyim sana

Uzak yoldan gelmişsin, hele var git bir düşün

Kararını verince gene uğrarsın bana,

Gönül bağıdır bunlar, şakası yok ’bu işin.”

Başı döndü Yunus’un nefesi anlamadı

Buğdayını alarak yollara düştü yine.

Yüreğinde usulca bir şeyler kımıldadı,

Dönmek istemiyordu ödediği köyüne.

Yunus’u yeni baştan huzura çıkardılar.

Kararlıydı bu sefer nefes isteyecekti.

Hünkâr’m önünde etrafını sardılar,

Bağışla beni pirim, bağışla diyecekti.

Taptuk Emre bakacak bugünden sonra sana,

Kalbin anahtarını ona verdik bunu bil..

Durma, eğlenme burada, koş artık Sultanına,

Gözlerinin yaşım gönül Sultanınla sil.

Yol göründü Yunus’a, yürüdü, dağlar aştı,

Vardı Taptuk Emre’nin ellerine sarıldı.

Unuttu bu dünyayı manayla kucaklaştı

Ne bir tek gönül kırdı, ne kimseye kırıldı.

Hak yoluna yöneldi, gece-gündüz çalıştı,

Sevelim, sevilelim, kardeş olalım dedi.

Kırk yıl boyu her yerde, her çileye alıştı.

Başı hep secdedeydi, az uyudu, az yedi.

İmanıyla ummandı, sevgisiyle güneşti,

Kine, gayza düşmedi, hayatında bir kere.

Sakarya kıyılan Yunus’la bütünleşti,

Yunus’la yeni baştan umut dolu kalplere.

Koca Yunus hep sustu, çevresini dinledi,

Hak aşkıyla tutuşan, yanan bir muma döndü.

Sular gibi çağladı, dolaplarla inledi,

Akan göz yaşlarında nice ateşler söndü.

Suskun Yunus, Şeyhinden destûr aldı konuştu,

Dili çözüldü birden berrak su gibi aktı

Mevlâm tamam deyince Yunus kuş olup uçtu,

Sevgiyi, kardeşliği bize miras bıraktı.

Boşuna aramayın mezarım toprakta,

İnanan her gönülde bugün bir Yunus vardır.

Belki yanı başında belki biraz uzakta,

Allah diyen her dilde mutlak pir Yunus vardır, (²¹)

“Yan Dedi Bana” başlıklı şiirinde Refet Körüklü, dağ, taş, dere, tepe Yunus’u arar fakat gönlündeki Yunus’u bulabilmek için de Allah’a "na zaman Yunus’u bulacam Tanrım” diye yakarır :

Yunus ateş verdi “yan" dedi bana

O günden bu güne yanar ağlarım

Döndüm dağ başında gezen dumana

Ne zaman Yunus’u bulacam Tanrım.

Yunus’u sabır teşbihime dizmişim

Dağ dağ duman duman gezmişim

Şu tatlı canımdan artık bezmişim

Ne zaman Yunus’u bulacam Tanrım.

Yunus şurda, Yunus burda dediler

Yıllar var ki diyar diyar’ ararım

Cümle sevdiklerim göçüp gittiler

Ne zaman Yunus’u bulacam Tanrım.

Yunus sazın alıp cevap ver bana

Şimdi hangi elde gezip durusun

O sazının telini ger de rüzgâra

Seni senden alıp bize duyursun..(22)

M. Halisiddin Kukul, Sonsuzluk Merdiveni’nde, Hacı Bektaş Veli- Yunus ve Tapduk Emre üçgeninde Yunus’u anlatın Akıcı bir üslupla, Yunus’u köyünden alır, Hacı Bektaş’a götürür, himmete muhtaç olan Yunus’u Taptuk’un dergahına bırakır ve “Yunus Emre” oluşunu dite getirir:

Gönül hoşsa bir diyarda

Kol bükülür baş mı düğer?

Mahsur kalsa bir hisarda,

Gözden damla yaş mı düşer?

Hüküm acı, yüküm alıç

Gönül dostu çağır beni.

Yok ekinim bomboş sarnıç

Tut elimden kaldır beni.

Yolu yürüt, dağı aşır

Su içir duru pınardan

Alemler bende kaynaşır

Kâh soğuktan, kâh kaynardan.

Hacı Bektaş-ı Veli’sin ,

Geldim sığındım kapma

Bu illerin erenisin

Kabul eyle divanına

Dileğim şu arz edeyim.

Ne ekinim ne mülküm var.

Pek de garip bir kimseyim

Bana yardım lütfet hünkâr.

Buğday versen alıcıma

Sevindirsen bu garibi

Merhem sürsen her acıma

Dinse yüreğimde tipi

Şifa Hak rızası için,

Lâkin sana nefes gerek

Gönülleri yapmak için,

Yeni bir his, bir ses gerek.

Benden iste; bire on al.

Nefes karın doyurmaz ki.

Boş sözlere olma hamal.

Aç açma durulmaz ki.

Yunus’u nefes alması için tekrar ikna etmek isterler :

Çekirdeğe de mi değmez?

Tanesine on verelim

Çoluk-çocuk aç beklemez

Boş soluğu neyleyeyim.

Fakat, buğday almak için ısrarlı olan Yunus’un çuvalları buğdayla doldurulur;

Öküze yüklendi buğday

Yunus yola revan oldu

Geçildi dere tepe çay

Yüreğine bir hâl oldu.

Vilâyet erine vardım

Gafil oldum nasibine

Gururlandım, yakarmadım

Diz çökmedim eşiğine.

Mahrum kaldım himmetinden

Dönmeliyim hemen geri.

İzzetinden, hikmetinden

Almam gerek nasipleri.

Yunus, bu düşüncelerin ardından hemen Hacı Bektaşî Veli’nin dergâhına döner, kapısına varır.

Arz edildi hâl Velî’ye

Vakit geçti, şimdi olmaz.

Anahtar Tapduk Emre’ye

Verilmiştir, O’ndadır haz,

Ne alıcı, ne buğdayı

Düşünür oldu o anda.

Tutuştu gönül sarayı

Bu ulvi aşkla dolanda.

Niyetimde temiz, safım

Gönlüm sonsuzluğa vurgun.

Surla çevrilse etrafım

Göl değilim kalmam durgun.

Yol yürüdü aç ve susuz

Dura dura, sora sora

Nefsini ezdi sorgusuz.

Çilesi çok sıra sıra.

Düştü bir aşkın peşine

Bir mukaddes hazzı tattı

Kavuşunca mürşidine

Olanları hep anlattı:

Selamlarını getirdim

Hacı Bektaş-ı Veli’nin

Ben ki nefsime esirdim

Oldum çiği aşk selinin.

Tapduk Emre’ye hâl malum

Dedi: "Hizmet et, nasip al"

Ne iş olursa kabulüm

Olmaktansa kör ve topal.

Şair, şiirinin bu bölümünde, Yunus’un doğruluk felsefesini dile getirir ve halkın doğru odun taşıma hadisesinde efsaneleştirdiği Yunus’un tekkeye hizmeti konusunu anlatır :

Tapduk tekkesi ardında Bir dağ var ki koca orman Odun keser ve sırtında,

Taşırdı Yunus durmadan.

Yaz demedi, kış demedi.

Ne gündüz dedi, ne gece.

Uyumadı, dinlenmedi

Hep düşündü ince ince.

Ne yaş kesti, ne de eğri

Tam kırk yıl sürdü bu çile.

Her doğan günün seheri

“Yunus" dedi ilden ile.

Gönlü açıldı Yunus’un

Gözlerinden kalktı perde

İçinde bir okyanusun

Kulaç attı enginlerde.

Erdi hakikat sırına

Hünkârdan aldı nefesi

Her zamanın yarınına

Yankılandı duru sesi

Gönül hoşsa bir diyarda

Kol bükülür baş mı düşer

Mahsur kalsa bir hisarda

Gözden damla yaş mı düşer (²³)

Şair, Yunus Emre’nin menkıbevi hayatının yanı sıra gönül felsefesini, inancını, sevgisini, tasavvufî heyecanını da anlatır mısralarında :

Yolların ucunu ucuna bağla

Göğüs kafesime sığsın kâinat

Kuşat çevremizi rengârenk ağla,

Hırslara, kinlere, nefrete inat.

Örtsün karanlığı nurdan perdeler

Dalga dalga iman sır içinde sır

Bir muzaffer haz ki mermeri deler,

Yürekte merhamet alında nasır

Nasıl ki baharda yer buğu buğu

Tellenir kokular serinliklerde.

Ve çimlenir tohum yarar kabuğu

Magmadan arşa dek derinliklerde.

Gönlümüze düşen kaçıncı cemre,

Kaçıncı çırpınış, kaçıncı seher

Hakk’a giden yolda ey Yunus Emre

Daim muhabbeti rüzgârın eser. (²⁴).

Rıza Ümit, bir derviş edasıyla yazdığı manzumesinde Yunus’un güzelliklerini sıralar, pirine olan sevgisini dile getirir ve piri Yunus’a şöyle seslenir:

Ey dost, ey can, ey dervişim,

Söylen nice halettir bu

Sen bir derya, sen bir umman

Ben tasında bir damla su.

Hû Sultanım, Yunus’um hû

Ey benim içre canım,

Tek önderim, tek sultanım

Her şeyim, her şeyim benim.