OKU!
Okunanlar icabet etti… Hemen… Fevc fevc… Çünkü çağıran Sevgiliydi… Sevgili’nin davetine koşar adım gidilmez miydi?
Muhammed Kâmil YAYKAN
KARANLIKTI gece… Ve sessizdi…
Zeminden kopardığı birkaç kum taneciğini usulca savuran rüzgârdan başka kimse yoktu etrafta. Durmuştu dünya… Âdeta…
Biri vardı mağarada… Gölgelerin içinde, oturmuş, tefekküre dalmıştı kendince…
Sessizliğini gecenin, ilahî bir emir böldü önce… “Oku!”
İçerideki ürperdi sonra ve mukabele etti: “Ben okuma bilmem…”
Emri getiren; sarılarak Sevgiliye, dedi tekrar: “Oku!”
Yanıt yine değişmedi: “Ben okuma bilmem…”
Sonra olanca azametiyle sarılarak tekrar yine seslendi: “Oku!”
“Ben okuma bilmem ki” diye cevap verdi En sevgilinin sevgilisi…
“Yaratan Rabbinin adıyla oku!”
. . .
Karanlıktı gece… Ve emir geldi…
Okumaya başladı Sevgili…
Okudu, önce kendini… Çünkü okumak kendini bilmekti…
Okudu eşyayı, okudu eşyanın hakikatini… Okudukça yükseldi, yükseldikçe okudu… Çünkü makam-ı insana yalnızca okunarak gidilirdi…
Karanlık geceden sonra, okudu Sevgili… Günlerce, gecelerce, yıllarca hem de…
Emr-i ilahîyi okudu… “Dedi: Rabbiniz Allah’tır! O, birdir ve haktır! Varlığında ne şek ne de en ufak bir şüphe vardır…” Bu sırların ardında nice hakikat vardır…
Dini insanlığa okudu Sevgili, gece gündüz… İnsanlığı dine okudu… Çünkü okumak bir yönüyle de davet etmekti…
Okunanlar icabet etti… Hemen… Fevc fevc… Çünkü çağıran Sevgiliydi… Sevgili’nin davetine koşar adım gidilmez miydi? Oysa biliyordu hepsi; zordu çıkılan yol, yorucuydu, sert ve yokuşluydu. Ama yol O’nun, varlık O’nundu… Hem yolu okuyan rehber “Bir şahit, bir müjdeleyici, bir uyarıcı; Allah’ın izniyle kendi yoluna çağıran bir davetçi ve aydınlatıcı bir kandil olarak gönderilen” Habibullah idi… Hem onun yolu sırat-ı müstakim değil miydi?
“Gazaba uğrayanların sapkınların değil, kendilerine nimet verilenlerin yoluna” iletilenler okudu sonra yıllarca, çağlarca… Lâ ilahe illallah okudu önce… Her işine başlarken Bismillah okudu… Günün her vakti Elhamdülillah…
. . .
Karanlıktı gece… Ve sessizdi…
Sessizliğin sesini kesen ise “Oku!” emriydi…
